8. The world keeps spinning

It's time to let it go,
go out and start again,
but it's not that easy.

Przeskoczyła z jednego kamienia na drugi. Straciwszy równowagę, uczepiła się jego ramienia i uśmiechnęła z wdzięcznością, gdy pomógł jej dostać się na kolejny. Zatrzymała się, kiedy dostrzegła profil skoczni. Przechyliła nieznacznie głowę i zmrużyła oczy.
- Wysoko. – Zadrżała mimowolnie.
- Ale widać stamtąd cały świat. – Objął ją ramieniem.
Wyswobodziła się, marszcząc brwi i wyprzedziła go, podbiegając bliżej barierek.
- Cały? – zawołała przez ramię. Oczarowana wpatrywała się w miejsce, w którym znajdowała się belka.
- Calutki.
Ponownie się do niej zbliżył i z troską poprawił jej zsuwającą się z głowy czapkę i mocniej zawiązał szalik. Westchnął z rozrzewnieniem, kiedy kątem oka dostrzegł młodych chłopców kończących trening.
- Tęsknisz za tym – zauważyła bystro i trąciła go łokciem w bok. – Czemu więc już cię tam nie ma? – wskazała palcem szczyt skoczni.
- Mój czas już minął – pokręcił głową.
- Ale mógłbyś...
- Nie mógłbym – przerwał jej w pół zdania i kucnął, by znaleźć się na jej wysokości i móc spojrzeć jej prosto w oczy. – Tam nie ma już miejsca dla mnie.
- W takim razie...
- Moje miejsce jest przy tobie, Anna. Tu, na dole.
- Stąd nie widać całego świata – zauważyła, zakładając ręce na piersi i wydymając buńczucznie wargi.
- Ty jesteś całym moim światem – trącił jej nos palcem, na co mimowolnie się rozchmurzyła. - Nic już tego nie zmieni.
- Pokaż mi swój świat – zażądała. Próbowała sprawiać wrażenie urażonej, jednak z każdą chwilą, kiedy się w nią wpatrywał, jej upór topniał.
Otworzył szerzej oczy, zaskoczony jej prośbą.
- Anna, przecież powiedziałem...
- Kłamiesz, tato – powiedziała z przekonaniem. – To – machnęła ręką w stronę skoczni – zawsze będzie twój świat. Chcę go zobaczyć. Chcę go pokochać tak, jak ty go kochasz.
Pogłaskał ją po policzku i wyprostowawszy się, wyciągnął rękę w jej stronę. Z nieba prószył śnieg, jednak nie przeszkadzało mu to we wdrapywaniu się po schodach na szczyt skoczni. Wziął ją na barana, by mogła dostrzec jeszcze więcej.
- Trybuny są takie puste... – westchnęła, zerkając przez ramię.
- Wkrótce się wypełnią. Zawirują kolorami flag, rozśpiewają, rozkołyszą. – Co roku tak właśnie się działo. Bez niego to się nie zmieni, będzie wciąż tak samo.
- Będziemy tu wtedy?
- Jeśli tylko zechcesz – przytaknął z uśmiechem. Miał nadzieję, że nauczy się kochać ten sport tak, jak on go pokochał. A może jeszcze bardziej. – Jesteśmy – powiedział po kolejnych kilkunastu minutach i zatrzymał się przy belce.
Postawił ją na stopniu obok siebie i oparłszy dłonie na jej barkach, odwrócił ją w stronę malującego się u podnóża skoczni miasteczka.
- Pięknie, prawda?
- Przerażająco.
- Bo wysoko.
- Ale miałeś rację – westchnęła. – Widać stąd cały świat.
Ucałował czubek jej głowy i pokrzepiająco potarł jej ramiona.
- Bałeś się?
- Czego?
- No wiesz... – machnęła ręką. – Zejść stąd.
- Zawsze – przytaknął. – Ale po wyjściu z progu to mijało. Było tylko to fantastyczne uczucie, że u stóp mam cały świat i mogę wszystko.
- Nawet góry przenosić?
- Nawet góry przenosić – zaśmiał się.
- A trudno było?
- Trudno. Ale warto.
Jeszcze przez chwilę spoglądali przed siebie na toczące się w miasteczku życie. Nie było słychać szumu przejeżdżających samochodów ani głosów rozmawiających pod skocznią ludzi. Tam życie płynęło innym torem, u nich na górze była cisza. Wiatr gwizdał w gałęziach drzew niosąc chłodne, skandynawskie powietrze.
- Chodźmy do domu, tato – poprosiła, łapiąc go za rękę i ciągnąc po schodach z powrotem na dół. Tam czekali na nich jego żona z synkiem. Chwycił małego Thomasa na ręce, Ingrid wzięła za rękę Annę i razem, ramię w ramię, ruszyli przed siebie, chwytając się nowego światła, które było dowodem, że nic nie jest niemożliwe. Z nadzieją.
To był koniec. Koniec czegoś wielkiego. Ale też początek. Początek historii, którą chciał pisać razem z nimi.

---

Każdy kibic wie, jak wiele dla skoków znaczy Anders, ale chyba nikt – nawet ja sama – nie zdaje sobie sprawy, jak ważna jego postać była dla mnie. On, Loitzl, wcześniej Morgenstern, Schmitt, Małysz, Hannawald, Peterka, Cecon, Goldberger... Stara gwardia się wykrusza. A każde kolejne odejście uświadamia mi, że czas dorosnąć.
Coś się kończy, coś się zaczyna. Powodzenia, Anders. Obyś odnalazł szczęście w tym nowym życiu.